میزان شیوع، شدت آلودگی و عوامل مستعد کننده ابتلا گوسفندان به کنه در ‌دو منطقه استان سمنان

زمینه مطالعه: کنه‌ها مهم‌ترین ناقلین بیماریهای منتقله از بند پایان به دام‌های اهلی مانند تیلریوزیس، بابزیوزیس و آناپلاسموزیس به شمار می‌آیند. هدف: در منطقه سمنان مطالعه اپیدمیولوژیکی به منظور بررسی میزان آلودگی گوسفندان به کنه و ارزیابی تأثیر سم سیس– سیپرمترین بر روی ابتلا گوسفندان به این بندپا در شرایط محیطی انجام گردید. روش کار: نمونه‌گیری از 5% جمعیت یک گله به تعداد 1000 رأCس بـه صـورت مـاهیانه  به مدت 1 سال انجام پذیرفت و کنه های گوسفندان جدا شده، شمارش گردیده وتعیین گونه شده اند. نتایج: کنه غالب گوسفندان در مناطق ییلاقی هیالوما مارژیناتوم مارژیناتوم‌ ‌و در مناطق قشلاقی درماسنتور مارژیناتوس‌ ‌و‌ ‌درماسنتور راسکمنسیس‌ ‌تشخیص داده شد. از اواسط فصل پائیز و سراسر فصل زمستان از روی گوسفندان هیچ کنه‌ای جدا نگردید. در مناطق ییلاقی، کنه‌ها غالبا بر روی گوش و ناحیه پرینه حیوانات آلوده متصل شده بودند اما در فصل تابستان کنه‌ها تنها در ناحیه جناغ سینه دیده می‌شدند. تعداد کنه‌های نر متصل بر روی میش و بره به صورت معنی‌‌داری با یکدیگر متفاوت بود ولی این اختلاف در مورد کنه‌های ماده مشاهده نگردید. حمام دادن حیوانات با سم سیس–  اسیپرمترین  موجب کاهش میزان شیوع کنه و شدت آلودگی تا 100% نمونه ها در نمونه گیری در روز بعد از حمام گردید. ولی در نمونه گیری که در حدود 1 ماه بعد انجام پذیرفت میزان شیوع کنه در گوسفندان به 50% رسیده بود. نتیجه‌گیری نهایی:  پیشنهاد می شود که به منظور کنترل آلودگی گوسفندان به کنه های سخت، سم پاشی دام‌ها در فواصل زمانی یک ماه  در محل هایی که کنه به دام می چسبد، انجام گردد.