Document Type : Infectious agents- Diseases
Authors
1 Department of Clinical Sciences, Faculty of Veterinary Medicine, Ferdowsi University Of Mashhad, Mashhad, Iran
2 Department of Clinical Science, Faculty of Veterinary Medicine, Ferdowsi University of Mashhad , Mashhad, Iran
3 Department of Surgery & Radiology, Faculty of Veterinary Medicine, University of Tehran, Tehran, Iran
Abstract
Keywords
Article Title [Persian]
Authors [Persian]
زمینه مطالعه: سیستم عصبی مرکزی ظرفیت ترمیمی محدودی دارد و هرگونه آسیب نخاعی میتواند باعث ناتوانی مداوم در عملکردهای حرکتی، حسی و خودمختار شود. برای جلوگیری از این پیامد، زنجیرهای از واکنشهای مضر ایجاد شده در اطراف ضایعه باید مسدود شود.
هدف: در مطالعه حاضر، اثرات بالینی متیل پردنیزولون سدیم سوکسینات و ملوکسیکام بر آسیب حاد نخاعی در مدل حیوانی رت مقایسه شده است.
روش کار: 24 رت نر ویستار را به طور تصادفی به 4 گروه شامل: گروه شم، گروه دارونما، گروه متیل پردنیزولون سدیم سوکسینات (30 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن، وریدی) با آسیب نخاعی و گروه ملوکسیکام (1 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن، زیرجلدی) با آسیب نخاعی، تقسیم کردیم. از یک کاتتر آمبولکتومی فوگارتی برای ایجاد آسیب فشاری به قطعه T8-T9 نخاع موشها استفاده کردیم. داروها یک ساعت پس از جراحی تزریق شدند. ارزیابی عصبی با استفاده از آزمون بازو –بتی –برسنان، بلافاصله پس از بهبودی و سپس یک بار در هفته تا 6 هفته انجام شد.
نتایج: طبق نتایج آزمون بازو –بتی –برسنان، تجویز تک دوز MPSS، یک ساعت پس از آسیب در بهبود عملکرد حرکتی نسبت به گروه دارونما موثر بود و از نظر آماری معنیدار بود. اما از نظر آماری بین گروه MPSS و ملوکسیکام (به ترتیب گروه های 3 و 4) و همچنین بین ملوکسیکام (گروه 4) و دارونما تفاوت معنی داری وجود نداشت (0.01<P).
نتیجه گیری: در ارزیابی بالینی، تجویز تک دوز متیل پردنیزولون سدیم سوکسینات، یک ساعت پس از آسیب، نسبت به ملوکسیکام در بهبود عملکرد حرکتی موثر بود.
Keywords [Persian]