در این مطالعه، اثرات کورکومین (ماده فعال زردچوبه)، مرفین (آگونیست گیرنده های اپیوئیدی) و نالوکسان (آنتاگونیست گیرنده های اپیوئیدی) به صورت جداگانه و ترکیبی بر ادم پنجه پای ناشی از فرمالین در موش های صحرایی بررسی شده است. تزریق زیر جلدی فرمالین (50 میکرولیتر، 5/2 درصد) در کف پنجه پا یک ادم قابل توجهی در پنجه پا ایجاد کرد که تا 24 ساعت پس از تزریق فرمالین قابل مشاهده بود. خوراندن مزمن (15 روز) کورکومین در مقادیر 30 و 60 میلی گرم به ازای یک کیلوگرم وزن بدن و تزریق زیر جلدی مرفین در مقدار 1 میلی گرم به ازای یک کیلوگرم وزن بدن به طور معنی دار (05 /0 )p< ضخامت پنجه پای ناشی از فرمالین را کاهش دادند. نالوکسان در مقدار 1 میلی گرم به ازای یک کیلوگرم وزن بدن به تنهایی اثر نداشت، در حالی که پیش تزریق نالوکسان قبل از مرفین به طور معنی دار (05 /0 )p< از اثر تضعیف کننده مرفین بر ادم پنجه پا جلوگیری کرد. اثر کاهش دهنده کورکومین بر ادم پنجه پا به وسیله مرفین تقویت شد، در حالیکه نالوکسان اثرضدادم کورکومین را تغییر نداد. کورکومین در حضور درمان با نالوکسان به علاوه مرفین، یک اثر ضدادم ایجاد کرد که مشابه اثر ضد ادم ایجاد شده پس از تجویز به تنهایی کورکومین بود. نتایج حاضر بیان می کنند که کورکومین ممکن است اثر ضد ادم ایجادکند. سیستم اپیوئیدی داخلی ممکن است در تعدیلا~دم موضعی دخالت نماید. به علاوه مرفین اثر ضد ادم ناشی از کورکومین را تقویت می نماید.
)