انواع فعالیتهای ورزشی اسب منجر به ایجاد تنش در اسبهایی می شود که در تمرینات و یا مسابقات شرکت می کنند. سیستم اسکلتی – عضلانی اسب توانایی ذاتی در وفق دادن خود با تمرینهای با سرعت بالا را دارد. با وجود آن فراتر رفتن از حدی که از ظرفیت سازگاری حیوان بیشتر باشد امکان بروز انواع آسیبها به ساختار سیستم اسکلتی – عضلانی را سبب می شود، ادامهء بیش از حد این تمرینها ممکن است فرایند سازگاری و ترمیم را مختل کرده و اسب را در معرض خطرهای جدی تر قرار داده وباعث آسیبهای اسکلتی – عضلانی گردد. تحقیقات در کشورهای مختلف نشان دهنده آن است که الگوهای وسیع آسیبها در مسابقات اسبدوانی تاروبرد شبیه به هم هستند، و مشترک ترین نوع آنها که در مسابقات و تمرینها با آن مواجه می شویم آسیبهای اسکلتی – عضلانی است که قسمت تحتانی اندام های حرکتی قدامی را درگیر می کند. همچنین در کشورهای مختلف ، امکان تغییرنوع آسیب نیز وجود دارد، برای مثال در اسبهای مسابقه ای بریتانیا، بیشترین درگیری در بخش تاندون ها و لیگامان های قسمت تحتانی اندام های حرکتی قدامی اسب گزارش شده است، درصورتیکه در ایالات متحده امریکا بیشترین درگیری در استخوانهای کنجدی مجاور قسمت تحتانی اندام های حرکتی قدامی اسب مشاهده شده است، ( علت این تفاوتها می تواند متفاوت بودن زیر ساخت مانژها باشد ). تفاوت میان بررسی ها و تحقیق ها می تواند منجر به ایجاد تفاوت های منطقه ای در: طراحی مسیر مسابقه ، ویژگیهای مسابقه ، روشهای تربیت اسبها و استفاده از نژاد های متفاوت در مسابقات متفا وت گردد. تحقیق حاضر که در فصل مسابقات سوار کاری در سالهای 1387 و 1388 در باشگاه های سوارکاری منطقه تهران انجام پذیرفت به بیان اسیب های ناشی از سوارکاری در اسب با در نظر گرفتن شاخص های نژد، جنس، وزن و سن اسب و رابطه این شاخص ها با محل آسیب، نوع آسیب، نتیجه و نوع مسابقه می پردازد. در مجموع از 400 اسبی که از نژاد های مختلف و دو جنس ماده و نر (مادیان و سیلمی) و با وزن ها و سنین متفاوت در مسابقات شرکت داشتند، 26 راس اسب آسیب دیدند. بیشترین آسیبهای مشاهده شده در اسبهایی که در مسابقات شرکت داشتند اسیبهای مربوط با قسمت تحتانی اندام های قدامی اسب بودند. از نقطه نظر نژاد، بیشترین آسیب در نژادهای ترو برد و عرب مشاهده شد و از نقطه نظر سن و وزن بیشترین آسیب در اسبهای 2-5 سال و 400-500 کیلو گرم مشاهده گشت.
)