اختلاف در توانائی جذب روده ای دی – زایلوز در ماکیان

زمینه مطالعه: بر اساس گزارش‌های موجود، بین گونه‌های مختلف حیوانات از نظر میزان جذب دی – زایلوز تفاوت‌هایی وجود دارد. هدف: در 2 – آزمایش، احتمال وجود اختلاف در توانائی جذبی روده کوچک برای قند دی – زایلوز در گروه‌های مختلف ماکیان مورد امتحان قرار گرفت. روش کار: در آزمایش اول دو گروه 9 قطعه‌ای خروس (48 هفته) و مرغ بالغ (58 هفته) تیپ تخمگذار و در آزمایش دوم 4 گروه 10 قطعه‌ای نیمچه های تیپ گوشتی و تخمگذار نر و ماده (4 هفته) از طریق دهان محلول دی – زایلوز mg/mL(50) بر اساس mg500 برای هر کیلو گرم وزن بدن دریافت نمودند. یک نمونه خون قبل و 5 نمونه دیگر بعد از دریافت محلول دی – زایلوز از طریق رگ بالی بر اساس هر 30 دقیقه یک نمونه تا 150 دقیقه گرفته شد و غلظت دی – زایلوز در پلاسما اندازه‌گیری گردید. نتایج: در آزمایش اول غلظت دی – زایلوز به بالاترین حد خود در 60 تا 90 دقیقه بعد از دریافت محلول در هر دو گروه آزمایشی رسید و دارای یک وابستگی درجه دوم با زمان بود (735/0 =2R برای خروس و ‌801/0=2R برای مرغ.) در آزمایش دوم غلظت دی – زایلوز به بالاترین حد خود در 60 دقیقه بعد از دریافت محلول در هر چهار گروه آزمایشی رسید و دارای یک وابستگی درجه دوم با زمان بود (681/0=2R برای نیمچه خروس گوشتی و 850/0=2R برای نیمچه مرغ گوشتی و 695/0=2R برای نیمچه خروس تخمگذار و ‌748/0=2R برای نیمچه مرغ تخمگذار.) نتیجه گیری‌نهایی: آزمایش دی – زایلوز نشان داد که روشی حساس برای ارزیابی عمل جذب روده در پرندگان با نژادها، جنس ها، سنین و نیازهای تغذیه‌ای متفاوت می‌باشد.