زمینه مطالعه: استفاده بی رویه از دیازینون می‌تواند آلودگی‌های زیست محیطی و اثرات سوء بهداشتی بر روی انسان و حیوانات را بدنبال داشته باشد. هدف: این مطالعه به منظور بررسی اثرات سمی دیازینون و تعیین میزان آن در بافت‌های مختلف خرگوش پس از تماس تحت بالینی با سم انجام شده است. روش کار: خرگوش‌های نژاد نیوزیلندی با دوزهای مختلفی به طور روزانه، از طریق پوست گوش و به صورت افزایشی به مدت 4 هفته در معرض دیازینون قرار گرفتند. نمونه‌های خون در شروع آزمایش و در پایان هر هفته و همچنین نمونه‌هایی از مغز، ماهیچه، کلیه و کبد در روز 28 با کشتن خرگوش‌ها به روش مرگ آسان، جمع آوری گردیدند.، میزان دیازینون در نمونه‌های خون و بافت ها با استفاده از سامانه فاز معکوس HPLC اندازه گیری شد. نتایج: مشاهدات بالینی از ایجاد مسمومیت در خرگوش‌های مواحهه شده با دیازینون حکایت داشت که به صورت اسهال و کاهش وزن در روز بیستم نمایان شد. میزان دیازینون خون با افزایش میزان سم افزایش پیدا کرد و به بـالاتـریـن سـطـح خـود در پـایـان هفتـه چهارم رسید ppm( 26/0±620/0.) بالاترین میزان دیازینون در بافت‌های مغز دیده شد ppm( 015/0±314/0.) هم میزان سم تجویز شده و هم نوع بافت به طور معنی‌داری در میزان دیازینون موجود در بافت‌های مختلف مؤ ثر بوده است (001/0p<.) نتیجه گیری نهایی: نتایج حاصل از این مطالعه تاکیدی بر تجمع بافتی و امکان بروز اثرات سمی دیازینون در صورت قرار گرفتن در تماس تحت بالینی با سم می‌باشد. این نتایج حاکی از آن است که تعیین میزان سم در سرم یا بافت ها به صورت انفرادی می‌تواند به عنوان یک روش هشدار دهنده برای تعیین آلودگی سم بکار رود.
)